Caligrafías, de Xavier Queipo.

I
Dedícate ás túas caligrafías. De vagar. Sen pausa. De vagar. Usa a tintanegra coma se fose ouro. Antes de cada movemento, cavila cada aceno, cada trazo, cada xiro do pincel no aire. Escoita. Pon o ouvido atento. Escoita agora como o papel absorbe o espírito da tinta. De a tanto, detén o pulso, o teu pulso, no alto. Pensa na cabeza do dragón, no corpo do amado, na treboada de onte. Logo, axiña, de súpeto, coma un lóstrego, envía aos nervios da cola de cabalo as ordes pautadas, xira en remuíño os dedos ata trazar unha espiral. Descarga o teu brazo nun impulso fugaz.

II
Recomeza do centro. Non te deteñas agora. Así. Con paixón e contención ao mesmo tempo. Dominando cada cabelo do pincel. Controlando o teu corpo todo.En tensión. Cada movemento dos pulsos, cada xiro. Usa a tinta negra coma se fose ouro. Olla a espiral en labirinto. Pousa o pincel. Cavila cada movemento, cada aceno, cada instante do pincel no aire. Imaxina un mandala, unha liña, un punto. Descansa.

III
Agora pecha os ollos e repite o movemento. O mesmo. Lembra os detalles. Cada detalle, cada punto. Pensa nunha coreografía de brazo único. Colle o pincel. Móllao na tinta. Segue así ata conseguir que as espiras sexan iguais, cos ollos abertos e coas pálpebras baixadas. Ata que ninguén distinga cal foi trazada coa ollada atenta e cal ao impulso cego da corrente interna.

IV
Sigue así, nas túas caligrafías. De vagar. Usa a tinta negra coma se fose ouro. De vagar, ata que na fronte, no eixo da sobrecella única apareza, en círculo, o fulgor. Só entón, deixa o ritmo anódino das túas caligrafías, pois coñeces xa, de certo, o valor de cada signo, o que custa chegar, o esforzo que supón, o traballo de síntese. Daquela, colle o pincel e comeza a ensarillar frases e parágrafos con economía de medios: medindo cada sílaba, cada palabra, cada entoación posíbel.

V
Os pinceis xa non saben o que pintan, só seguen as sendas marcadas polo pulso do calígrafo. En tatuaxe sobre fibra van deixando mensaxes nunha lingua que estrañan. Falso que as estrelas choren, que chova sobre nós, que sexan néboa, que sigan o curso que lles marca Hanuman, o mono gramático, odo ricto tenaz e o berro estridente, o da languidez solar e a furia carnívora. Os pinceis xa non saben o que pintan. Só entón, meu, acadarás o arte da escrita.

Xavier Queipo
Bruxelas, 6 de abril de 2006